اتصال گرایی

 

بسم الله الرحمن الرحیم

 

اتصال گرایی

زهرا رضانیا

یکی از مفاهیم موجود در حوزه ارتباطات، اتصال گرایی است. مفهومی که به طور کلی به تمایل به گسترده کردن فضای ارتباطی مرتبط است و یک نظریه یادگیری در عصر دیجیتال است که بر نقش کانون اجتماعی و فرهنگی در نحوه و مکان یادگیری تأکید می کند. در این نوشتار بنا داریم این مفهوم را در بسترهای متفاوت آن توضیح دهیم.

اتصال گرایی یک نظریه شبکه ای برای آموزش و یادگیری در یک جهان متصل است.

جرج زیمنس و استفان داونس نظریه ای را بسط دادند به نام اتصال گرایی که در عصر دیجیتال مطرح شد. در واقع به طور کلی این نظریه به این توجه داشت که هر نسلی چطور یاد می گیرند و چه شیوه هایی در این رابطه برای آن ها مطرح می شود (دوک و دیگران، 2013: 4).

در نتیجه می توان گفت بنای اصلی اتصال گرایی بر شیوه های یادگیری و آموزش در محیط های مختلف است.

اتصال گرایی یادگیری اجتماعی است که شبکه ای شده است. در ادامه نیز این یادگیری شامل توانایی ساخت و انتقال آن شبکه ها می شود. اتصال گرایی به عنوان بازتابی از جامعه ما است که به سرعت در حال تغییر است (همان:6).

به جای یک تئوری یادگیری جدید، اتصال گرایی یک آموزش دهنده یا مدل ذهنی را ارائه می دهد. نماینده ای که چیزی را نشان می دهد که قابل مشاهده نیست و یا این که مستقیما تجربه نمی شود. در حالی که بحث در مورد جورج زیمنس و استفان بود، نظریه ارتباطات دانس داونز نیز برای سال های زیادی است که مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. یکی از نمونه های این مدل های یادگیری نوین که بعد از گسترش رسانه ها و در دهه های اخیر مورد توجه قرار گرفته است، یادگیری آنلاین است. این شیوه ترکیبی از گرافیک تعاملی 3D  و وب فن آوری ها (Web3D) است که به مربیان اجازه می دهد یک محیط تعاملی و واقع بینانه ایجاد کنند (همان:8).

اتصال گرایی می تواند به عنوان یک راهنمای آموزشی یا نظریه مهم برای توسعه نظریه های یادگیری قبلی در جهان جهانی و شبکه ای استفاده شود اما نه به عنوان یک نظریه یادگیری مستقل. اتصال گرایی این تعریف را با ارائه نظرات خاص درباره فرصت های تکنولوژیک حمایت می کند که برای یادگیرنده به طور فعال در ارائه بدنه ای از دانش او را قادر به تشخیص و تفسیر الگوهایی در این باره می کند. به عنوان مثال، با کمک چند رسانه ای یک دانش آموز می تواند یک محیط مبتنی بر کامپیوتر را تجربه کند که به طور نمونه راجع به مریخ است (همان:9).

حال باید دید اصول اتصال گرایی چیست؟ برخی از آن ها به این شرح است:

یادگیری و دانش در تنوع نظرات است.

یادگیری فرایند اتصال گره های تخصصی یا اطلاعات است.

یادگیری ممکن است در وسایل غیر انسانی باشد.

ظرفیت برای دانستن بیشتر از آنچه در حال حاضر شناخته شده است، بسیار مهم است.

برای تسهیل مداوم این امر، نیاز به پرورش و نگهداری ارتباطات وجود دارد.

واقعیت این است که در حالیکه یک پاسخ درست وجود دارد، فردا ممکن است اشتباه باشد (بل، 2009: 3).

در واقع با توجه به تعاریف فوق به نظر می رسد اتصال گرایی را باید نظریه ای کاملا مرتبط با حوزه شیوه های نوین آموزش دانست که اساسا با گسترش رسانه های نوین معنا میابد و بر بعد تعاملی بودن در این ارتباط و فرازمانی و فرامکانی بودن آموزش به عنوان ویژگی هایی از مجازی بودن تاکید دارد. در حقیقت همان طور که قبل تر به آن اشاره کردیم، اتصال گرایی به گسترده کردن فضایی ارتباطی در این حوزه ها مرتبط است.

منابع:

Connectivism: a network theory for teaching and learning in a connected world, Bell,F, 2009.

Connectivism as a Digital Age Learning Theory Betsy Duke, Ginger Harper, and Mark Johnston,2013.

این یادداشت با برداشتی از مقاله های فوق است.